Czym jest insulina? Jest to naturalnie wytwarzany w organizmie człowieka hormon, mający bardzo silny wpływ anaboliczny na tkanki.
Miejscem jej wytwarzania jest trzustka. Jej główną rolą jest obniżanie ilości krążących we krwi węglowodanów, przede wszystkim poprzez ułatwianie ich transportu do komórek mięśniowych. Jej ilość wzrasta wraz z podwyższeniem się ilości cukrów, stąd impulsem do jej uwolnienia jest spożycie produktu je zawierającego np. makaronu, ziemniaków, bananów, słodyczy, itp. Poprzez to, że wywiera pozytywny wpływ na proces gojenia się tkanek, jest uznawana za hormon anaboliczny. Nie ma jednak żadnych potwierdzonych naukowo dowodów, że sama tylko insulina – bez wpływu innych istniejących czynników – jest w stanie pobudzać rozwój siły i rozmiarów umięśnienia.
Insulinę muszą sobie wstrzykiwać osoby cierpiące na cukrzycę. Jest to schorzenie polegające na zaniku zdolności organizmu człowieka do produkcji insuliny. Gdy w układzie zaczyna jej brakować, poziom cukrów osiąga zbyt wysokie ilości. Niestety, ma to bardzo zły wpływ na wiele organów ciała, w tym na nerki, oczy, nerwy i naczynia krwionośne. Organizm wydziela ją w odpowiedzi na pojawienie się większej ilości węglowodanów we krwi po to, aby utrzymać ich ilość w pewnych określonych granicach. Im więcej węglowodanów będzie we krwi, tym więcej insuliny do niej trafi. Jednocześnie tym więcej węglowodanów zostanie wtłoczonych do wnętrza komórek ciała. Problem polega na tym, że wstrzykując sobie insulinę, podajemy jej spore dawki niezależnie od tego, czy w naszej krwi krąży mnóstwo węglowodanów, czy też nie ma ich w ogóle. Niestety, insulina działa zawsze tak samo – wychwytuje cukry z krwi – co przy ich małych ilościach może spowodować zupełne ich usunięcie. Tym stanie organizm, działający przecież przede wszystkim na cukrach, może stanąć na krawędzi samounicestwienia. Negatywne efekty przedawkowania zaczynają się od zaburzeń widzenia, rozwijają na chwilową utratę świadomości, śpiączkę, a mogą prowadzić nawet do śmierci.